That Glitch: Separation Anxiety

I've been quiet and lonely this past few days. Lagi akong walang gana, malungkot at walang buhay. Parang papel na sabay lang sa ihip ng hangin. Lungkot na lungkot talaga ako sa mga nangyayari. Gusto ko sanang umiyak ng malakas. Yung ngumawa ng malakas. Malakas na malakas. Yung mapapagod na lang ako kakaiyak. Yung magkaka sore eyes ako kakaiyak. Sarap siguro nun sa pakiramdam. Malamang pagkatapos nun wala na kong mararamdaman. Manhid na uli ako at kaya ko na uli harapin ang buhay. Bakit ko gusto umiyak? Iniiwan na nila akong lahat. Isa isa na silang nag mo-move on sa mga buhay nila at ako ang naiiwan. 

Two years ago, my best friend told me she's pregnant. At that time, I already knew she's gonna leave me. She's now starting to build her own family. I know it's selfish pero nakaramdam ako ng selos. Alam kong mababawasan na ang oras niya sa akin. Alam kong mawawalan na siya ng time sa akin. Kung dati, every week akong nag sleepover sa kanila ngayon hindi na pwede. Nakakahiya naman kung matutulog pa ako dun kasama ng anak at asawa niya. Noon, hindi ko pa ramdam ang paglumpay ng communication namin pero ngayon ramdam na ramdam ko na. Wala na akong best friend.

Almost two years ago, dalawa sa barkada ko simula college ang umalis patungong Dubai for greener pastures. Gaya ng dati, in denial ako sa pag alis nila. Tapang tapangan pa ako noon na kahit umalis pa silang lahat kaya kong mabuhay mag isa. 

One year ago, isa sa barkada ko nung college ang nabuntis.Isa siya sa mga pinaka ka-close ko sa barkada. Babaeng bakla kasi siya. Halos lahat naku-kwento ko sa kanya pati mga sexcapades ko alam niya. At sa sobrang close namin umiihi siya sa harap ko. Kunwari nasa CR ako ng bahay ng friend nagsasalamin papasok yun tas uupo na lang sa bowl at iihi tas ako naman sisigawan ko siya at mumurahin ng kung anu-anong mura. Ganun kami ka-close. Pero sa nangyari sa kanya ngayon malamang alam ko na ang ibig sabihin nito. Hindi ko na din siya masyado mararamdaman. Siyempre mas uunahin niya ang anak niya kesa naman sa paglabas labas at pagkikita naming magkakaibigan di ba. Noong mga oras na iyon, medyo weak na ako. Napapagtanto ko ng unti unti na silang nawawala sa akin pero being resilient as me, hindi ako nagpakita ng weakness. Alam kong kaya ko.

This month, isa na naman sa barkada ko nung college ang aalis na papunta ng Dubai kasama ang boyfriend niya for greener pastures uli. Lintek! na greener pastures yan eh puro naman buhangin sa Dubai wala naman green dun. Sa mga kabarkada ko nung college apat na lang kaming natitira. Yung isa sobrang busy sa pagiging dealer sa RW so tatlo na lang kaming madalas magkita kita tapos ngayon aalis pa yung isa kaya dalawa na lang kami. Nakakaiyak kasi sila na lang yung tinuturing kong pamilya bilang hindi naman ako close sa mga kapatid ko.

This past few weeks, two person that I met from "somewhere" left me. The first person left me because he said I deserve someone better (duh?!) Second person (SexyGirl) all of a sudden stopped communicating with me for no apparent reason and for god-knows-I-don't-know-until-when. Etong dalawang taong to ang madalas ko makausap this past few weeks. Sila ang sumasalo sa akin ngayong hindi na ako masyado nakikipag kita sa mga kaibigan ko. Sila na lang natitira sa akin tapos nawala pa.

Meron pa naman akong natitirang isa pang circle of friends puro naman sila beki. Kaya lang ganun din ang nangyayari sa amin. Yung isa nasa Singapore na yung isa may jowa ngayon kaya lahat ng time niya nasa jowa niya ngayon. Yung isa naman kaka-promote lang bilang assistant director. Remember Ronald? Kaya busy na siya sa trabaho at madalang na rin magparamdam. Yung isa naman busy sa pag aaral. kumuha kasi uli siya ng kursong fashion design. Tapos yung isa lumipat na sa Paranaque masyado na siyang malayo sa amin kaya hindi na rin siya madalas nakakasama.

You might think na bakit sa kanila na lang umiikot ang mundo ko. Isa lang masasabi ko. Sila ang buhay ko. Sila ang kasama ko habang lumalaki ako. Ang mga barkada ko ang kasama ko (cliche' as it may sound) pero sila ang kasama ko pag malungkot at masaya ako. Malalim ang naging pundasyon namin. Marami na din kaming napagdaanan kaya ganun na lang sila ka importante sa akin. Sila ang humubog sa pagkatao ko. Sila ang nag-tama ng mga mali ko. Sila ang nagmistulang tatay ko. Sila ang pamilya ko.

And now, I'm fucking depressed! Lahat sila iniiwan ako. Lahat sila nag mo-move on na. Lahat sila isinasakatuparan na ang mga plano nila sa buhay samantalang ako-- heto, stagnant. Sobrang apektado ako sa mga nangyayari sa buhay ko ngayon. Ang sama sama ng loob ko. 

"I believed the universe wants to be noticed. I think the universe is inprobably biased toward the consciousness, that it rewards intelligence in part because the universe enjoys its elegance being observed. And who am I, living in the middle of history, to tell the universe that it-or my observation of it-- is temporary?" - John Green; The Fault in our Stars

* * * * * * 

Hindi talaga ako dapat nang gumawa pa ng blog entry dahil I promised to "someone" na ititigil ko na ang pagba-blog to prove him something... kaya lang, first love ko talaga ito eh. Hindi ko mapigilan talaga ang mag sulat. nagsisilbi kasi itong hingahan ko. Bukod sa mga kaibigan ko, sa blog ako nakikipag kwentuhan. Kaya sayo "someone" huwag mo sanang isipin na hindi ako seryoso sa mga sinabi ko sayo. Totoong lahat ng iyon. Alam mo yan dahil ikaw mismo naramdaman din yon. Sana lang maintindihan mo ang pagmamahal ko sa pagsusulat. *smile*