A Disrespect to Literature

Sa bawat plastic o tumpok ng kamatis hindi mawawala ang nag iisang pirasong bulok na kamatis, Sa bawat pamilya hindi mawawala ang black sheep, Sa bawat Classroom hindi mawawala ang estudyanteng masama ang ugali at sa blogsphere hindi rin mawawala ang mga Fame Whores.

Bago ko pa man simulan isulat ang temang ito napag isip isip ko nang marami ang mag re-react at magagalit sa akin. I really don't care it's their prerogative. Kanya kanya lang namang tema at topic yan nasa atin na iyon kung paano natin tatanggapin ang mga iyan. Naalala ko dati noong lecture namin sa Sensory and Perception sa General Psychology class ko, May itinaas na medyo medyo malinis na t-shirt yung reporter tapos he asked us kung ano tingin namin sa shirt. Most of us said marumi and the remaining students said hindi. My classmate showed us how people have different perceptions in life. Ang malinis sa akin ay maaring madumi sayo. Ang mabuti sa akin ay maaring masama sa iyo at kung sa tingin mong masasaktan ka at hindi magugustuhan ang post na ito then click the "x" button if not then you may continue.

Sa aking pag iikot sa cosmo na ito, aking napansin ang kakaibang pakulo ng mga iba't ibang authors sa kanilang mga blog na wala namang kinalaman sa literatura bukod sa pagsikat nila at paglikha ng echo ng mga pangalan nila. May mga interview sa ibang bloggers (What for?), May pa contest para daw magpasalamat (Seriously? You really have to do this?) tsaka yung pumili daw ng pinaka gusto mong post niya tapos reason out mo kung bakit mo nagustuhan yun at pag ikaw ang napili bibigyan ka ng prize (Seriously ulit?! Uhaw sa puri? Kelangan mo ng affirmation?!) at kung ano ano pa. Ewan ko. Hindi ko maintindihan.

Ang mga bloggers noon ay parang isang tunay na author ng libro. Walang ibang inisip kundi ang mga istoryang kanilang naililimbag sa kani-kanilang mga espasyo. Ang turn of events at ang paglago ng bawat karakter sa naturang kwento. Katulad na lamang ni Mandaya. Payak siyang mag kwento ngunit may lalim. Si Bookie na hindi takot mag kwento ng buhay at karanasan niya at si Aris na mahilig gumawa ng series.

Hindi ko lang lubos maisip kung bakit kailangan pang gumawa ng mga pakulo. Hindi ko maiwasang isipin na isa itong pambabastos sa literatura. Alam kong may iba't ibang istylo sa pagsusulat ang mga bloggers base sa konsepto ng kanilang blog pero dahil sa mga pakulo nila, nawawala ang authenticity ng literature sa kanilang mga blog.

Hindi ko maiwasang isipin kung ano nga ba talaga ang rason at purpose nila sa pagsusulat.

nabanggit ko sa pinaka unang post ko ang malaking pagkakaiba ng mga bloggers noon sa mga bloggers ngayon. At sa pagkakaibang yon, hindi ko mapigilang isipin kung maituturing pa bang isang literatura ang mga gawa nila? Malaki at mataas ang respeto ko sa mga manunulat lalo na ang mga sumusulat ng kanilang mga kwento kaya hindi ko rin maiwasang malungkot at madismaya sa mga nakikita kong "kababawan" na nangyayari sa mundong ito.

At sa pag iikot kong iyon, tinanong ko ang sarili ko....


Unti unti na bang nabubulok ang literatura sa mundo ng pagba-blog?

"But metaphors help eliminate what seperates you and me" 

- Kafka on the shore; Haruki Murakami

EDM

Well, for those who doesn't know or not into clubbings and rave parties, EDM means Electro Dance Music. And yes, sila po ang topic sa post ko ngayon. Enough with the drama muna and let's just enjoy the music beybeh!

Kung may comfort food, sa akin naman may comfort songs. So ironic na yung mga comfort songs ko maiingay noh? Nakaka boost kasi ng spirit tsaka ng mood ang EDM for me eh. Para siyang ecstasy sa akin, pinapataas ang endorphins ko kaya naman gumagaan ang pakiramdam ko kapag nakikining nga mga EDMs.

Dati ang mga pinaka sikat na Dj around the world ay sila tiesto at benny bennasi, ngayon sila Sebastian Ingrosso, Alessa and Avicii na ang mga sikat. And I love all of their creations. Bakit hindi kasali si David Guetta? Well, kasali naman siya sa pinaka sikat and highest paid na Dj kaya lang for me, simula nung gumawa siya ng maraming collab with different pop artist nawala na yung pagiging authentic progressive house Dj niya. Masyado na siyang naging "pop" for me kaya di ko na bet masyado.

Pag nakikinig ka ng EDM dapat iba tenga mo. Iba dapat ang pinakikinggan mo. Hindi yung kabuuan ng music, hindi yung vocals kundi yung beat, yung pattern, yung bass, yung treble at yung energy. Mas maganda din kung yung EDM eh may vocals (Yung may kumakanta) kasi medyo boring pag walang vocals. Para mas ma-aapreciate mo dapat maganda yung gamit mong earphones pag nakikinig ka ng EDM. I suggest Urbanears (much cheaper sa Marshalls and beats pero same quality) kasi kuhang kuha niya yung bass sound buong buo tapos smooth ang bounce. Tapos change mo din yung EQ lagay mo sa bass boost, dance or loud (depends sa trip mo) tapos ayun. Ok na! Solb na! May instant ecstasy ka na. This is the reason why I love Bed Manila compared to Obar Ortigas. Ang lakas maka tomorrowland festival ng Bed Manila eh. Ang ganda ng mix tape nila ng mga EDMs.

Now let me share you my top 11 all time favorite EDM.

By the way, malaking tulong din ang EDMs sa gym at sa pag ja-jog. Try mo :)

11. Seek a million voices (Otto Knows vs Avicii)

Pinag sama yung Seek Bromance ni Tim Berg (Avicii) and Million voices ng Otto Knows. Ang ganda pala.




10. I could be the one (Avicii vs. Nicky Romero)




9. You make me (Avicii)




8. Wake me up (Avicii)




7. Clarity (Zedd feat foxes)




6. Just One Last Time (David Guetta feat. Taped Rai)




 5. Titanium (David Guetta feat. Sia)




4. Reload (Sebastian Ingrosso, Tommy Trash feat. John Martin)




3. City of Dreams (Alesso & Dirty South)



2. If I loose myself (Alesso vs One Republic)

Actually, this was Alesso's remix of One republic's song. Favorite ko to lalo na yung sa part na "If I loose myself tonight it'll be by yourside...." tas bumabagal yung beat grabe feeling ko nililipad ako ng hangin sa part na yan tapos bibilis uli. Sarap! (Di po ako adik ah ganyan lang talaga ako maka appreciate ng EDM)




1. Calling (Sebastian Ingrosso & Alesso feat Ryan Tedder)

Kung pakikinggan ninyo ng mabuti malaki ang similarities nito at ng number 2 when it comes to pattern.




Ayan ang mga tumutulong sa akin habang nagt-trabaho sa gabi para hindi antukin at ganahan mag trabaho.

Sarap sa tenga noh?







* * * * *
Sa mga nag tanong, nawala ang blog ko saglit kasi napindot ko yung deactivte button hindi ko alam kung pano ibalik. Choz!

Four Sisters and a Wedding and Me

Disclaimer: Medyo mabigat at ma-drama ang post na ito. Nakakahiya nga eh. Kung sa tingin mo eh ayaw mo ng drama ngayong araw na to, then pass muna sa pagbabasa nito pero kung tsismosa ka at gustong malaman ang istorya ng buhay ko.. Welcome ka para mag eavesdrop. Charot!

I know, I know late post pero hindi ko kasi mapigilan ang sarili ko. Sobrang nakakarelate kasi ako kay Bobbie (Bea Alonzo) kaya naman mega hagulgol at hikbi ako habang nanonood.  Pero may twist. Hindi kami nagkapareho ni Bobbie sa career at love life. Kami ni Teddy (Toni Gonzaga) and nagkapareho ng landas ng career. Walang narating. Kung sino pa sa aming magkakapatid ang dean's lister at laging nag uuwi ng medal siya pa yung walang narating. Yung nauwi sa dead end job. Heto ako isang hamak na call center agent lang.

Teddy

Marami ang sinakripisyo ni Teddy para sa pamilya niya. She went to Spain para makatulong sa pamilya niya financially and kahit gustong gusto na niyang umuwi, She can't dahil she can't tell the truth. Just like me, I sacrificed my future para makatulong sa kanila. Ganito kasi yan, tatlo kaming magkakapatid. Gitna ako dalawang babae ang kapatid ko. Si Ate successful sa career maganda ang posisyon niya sa trabaho niya ngayon. May kotse, nalibot na ang pinas at nakapunta na din sa ibang bansa. Vacation lang yun ah hindi business trip ibig sabihin sariling gastos niya yun. Nakapag aral sa magandang eskwelahan. So bakit ko nasabing I sacrificed my future?

Hindi lingid sa kaalaman ninyo na Nursing graduate ako pero never ako nag take ng board exam. Sa tuwing tatanungin ako ng mga kaibigan ko o mga ka batchmates ko kung bakit hindi ako nag take ng board exam ang dami kong palusot at excuses na sinasabi. Kesyo natakot ako bumagsak or hindi ko naman talaga gusto maging nurse. Natutunan ko ng mahaling ang propesyon na iyon (magiging dean's lister at makakatapos ba ako kung hindi sa hirap ba naman ng course na yun) pinangarap ko pa nga maging ER at OR nurse pero ang totoong dahilan, kailangan kong makatulong sa mga gastusin namin.

My mom had a stroke when I was in 3rd year college. It was her second attack na. Nung una high school pa ako nung unang attack niya. Bumalik sa dati ang gait ni mommy because of physical therapy but sa 2nd attack niya hindi na tumalab ang phyiscal therapy tsaka hindi lang kasi extremities niya ang naapektuhan pati ang pananalita niya apektado din. Kaya ngayon bed ridden na siya. Sinubukan namin ang physical and speech therapy pero hindi na talaga siya nag re-respond unlike nung sa unang attack niya plus ang mahal mahal pa ng PT eh wala naman kaming kabuhayan, hiwalay sila ng daddy ko. kaming magkakapatid nag aaral pa kaya umaasa lang kami sa mga padala ng mga tito at tita ko sa ibang bansa. When I graduated kinailangan kong magtrabaho agad. Naisip kong kung magte-take pa ako ng board exam it would take months bago lumabas ang result tapos let's say pasado ako pero hindi rin agad makakapag abroad since kelangan pa ng experience dito. At that time, hindi pa sapat ang sinu-sweldo ng ate ko dahil una, may anak na siya pangalawa, nag re-rent lang kami ng bahay (Binenta namin yung bahay at lupa namin dahil sa family issues sa mother side) tapos yung medicines, food, diapers and pa sweldo sa caregiver ni mommy so imagine the pressure. So after I graduate nag apply ako agad sa mga call center companies and now... I'm stuck to this dead end job.

Inggit na inggit ako sa ate ko. Sabi ko, lord bat ganun kung sino pa yung masama ang ugali kung sino pa yung manggugulang (Masama ang ugali ng ate ko. Iba siya mag isip. Mangugulang din siya jina-janette Napoles ako niyan sa mga gastos sa bahay. Hindi na lang ako nagsasalita para walang away pero minsan hindi ko talaga maiwasang magalit at mainis dahil napapagod din ako kakatrabaho but I had to keep it to myself) siya pa yung naging successful. Alam ko masama i-question si God pero bat ganun naman? Bat kung sino pa yung may great sacrifice, kung sino pa yung laging nag a-adjust, kung sino pa yung laging nagpapasensya siya pa yung walang narating.

This is why I sometimes hate God!

Bobbie

"pinili ko maging ganun, kinailangan kong maging ganun" - Bobbie

Sabi ni Bobbie she had to look tough and strong. Just like me I had to be tough and strong para sa mommy ko at para sa mga kapatid ko. My two sisters are emotionally weak. Lalo na ang ate ko. Since kami kami na lang magkakasama I had no choice but to be look tough and strong to them.

Nung bata ako, noong matapos mag away ang mommy at daddy ko, noong matapos bugbugin ng daddy ko ang mommy ko sa harap namin, noong matapos kong lampasuhin ang mga tulo ng dugo ng mommy ko sa sahig, matapos kaming yakapin ni mommy sa hagdan ng lumuluha at sinasabing hindi na uuwi si daddy, hindi ako umiyak. At that moment, pumasok sa isip kong hindi dapat ako magpakita ng emosyon sa harap ng pamilya ko or else magmumuka akong weak and I had no choice but to be strong for us to survive. Laging sinasabi sa akin ng mga tito ko at mga kaibigan ng mommy ko na ako na lang ang nag iisang lalake sa pamilya namin so I had to take care of them. Pinasok na lang nila basta basta sa ko-kote ko na kailanganin ko maging robot para sa kanila. Hindi dapat ako magpakita ng emosyon sa kanila. Hindi ako nagagalit, hindi ako umiiyak hindi ako tumatawa sa harap nila. Robot ako sa paningin nila.

And I did. But everything has its price

Hindi man ako nagpapakita ng emosyon sa pamilya ko ang nangyari sobrang emosyonal naman ako sa mga kaibigan ko to the point na, there are times na hindi na nila ako nasasakyan. Na I'm too much of a drama queen. At dahil nga bata pa lang ako at kailangan ko na maging robot, sa iba ko naman hinanap ang kalinga kaya naman ganoon na lang ang eagerness kong magka boyfriend. Kaya minsan hindi mo rin ako masisisi na isiping sana mayroon akong boyfriend para naman mag lakas ng loob ako ng paghuhugutan.

* * * * *

Lintek kasi tong four sisters and a wedding na to naisip ko pa tuloy yang mga yan. Hindi ko alam pero sinisimulan ko ng baguhin ang landas ng career ko but I really really am anxious kasi I had to start from scratch. Ngayon alam mo na Yeshua kung bat ako sobrang anxious, dahil kinabukasan ko at ng mga kapatid ko ang nakasalalay sa pagpapalit ko ng career. Paano kung hindi ako maging successful? Paano kung hindi ako ma regular? Paano kung wala akong mapuntahan? Paano kung sa lahat ng sinakripisyo ko at pag pupursigi ko maging failure pa din ako?

Hindi ko alam kung paano tatapusin ito. Dahil siguro hindi pa tapos ang kwento ng buhay ko or dahil ganoon pa din ang nangyayari sa akin ngayon. I just wish manatili akong strong and tough and resilient.

Everything is a Metaphor 3: The Finale

We both know that we were meant for each other. We both felt that the universe conspired and brought us together that night. We were both convinced that there's a reason why I was too early to arrive in The Fort to meet with my friends the fact that I'm always late, that there's a reason why I headed to fully booked first and not to the coffee shop directly where me and my friends were supposed to meet.

But....

* * * * *

Mas lumamig ang ihip ng hangin. Wala ng tao ng mga oras na iyon kundi kaming dalawa. Tumingin ako sa loob ng Starbucks at pansin kong nagliligpit na ang mga waiters. Kumuha ako ng isang stick ng yosi sa kahon ng Marlboro black. Inilagay sa bibig saka sinindihan. hithit sabay buga. hithit sabay buga.

Kahit papaano'y naibsan ang kaba sa aking dibdib

"Are you okay?" Tanong sa akin ni Yeshua

Tumango lang ako ng naka yuko

"You don't look like you're okay" patuloy ni Yeshua.

hithit sabay buga ng usok ng yosi

"Tell me the truth, yung totoo! bakit mo ako sinusundan sa fully booked at nagpakilala sa akin kung.." tanong ko sa kanya, ngunit bago ko pa matuloy ang sasabihin ko inunahan na niya ako mag paliwanag.

"Gusto ko sanang sabihin na, kaya kita sinundan dahil attracted ako sayo para mas makatotohanan ang lahat" 

"I don't understand" hithit sabay buga ng usok ng yosi "Anong ibig mong sabihin sa para mag mukhang makatotohanan?" tanong ko sa kanya.

Tumingin siya sa akin ng derecho. Sakto sa mata ko. Maraming sinasabi ang kanyang mga mata. May lungkot, may takot, may kaba at may panghihinayang

"Alam ko kasing hindi ka maniniwala sa akin pag sinabi ko ang totoo. Baka kasi sabihin mo pang nangti-trip lang ako" 

"Ano ba ang totoo?" tanong ko sa kanya sabay hithit ng yosi at buga ng usok pataas.

"Ang totoo? Ang totoo.... hindi ko alam"

Kumunot ang noo ko at napataas ang kilay

"Sabi sayo hindi ka maniniwala eh" 

"Hindi ko gets. Bakit hindi mo alam? Ano yon pagkakita mo sa akin trip trip lang kaya sinundan mo ko at nagpakilala?" tanong ko sa kanya na may konting pagka irita.

"Hindi naman sa ganun. Nung nakita kita hindi ko alam pero parang gusto lang kita sundan siguro to kill time kasi ayaw ko pa din umuwi noon. Sa totoo lang nakaramdam ako ng urge na lapitan ka at makipag kaibigan. Hindi ko alam ang rason kung bakit ko gusto gawin basta ko na lang naramdaman. Noong nakita kita magaan agad ang loob ko sayo. Hindi ko alam kung bakit pero yun ang naramdaman ko. I guess we all have fair share of the same thing di ba? Ikaw sa buong buhay mo ba hindi mo naramdaman yun sa isang tao? Na magaan ang loob mo sa kanya agad? Kaya sinundan kita ng sinundan pagkatapos nung nakita kitang nasa book section ni Haruki Murakami doon ko naisip na interesting ka kaya nilapitan kita but I never really thought that I would feel something special about you. Kakakilala pa lang natin 4 hours ago but look pati din naman ikaw naramdaman din yung special bond and connection between us di ba? Pero seriously I don't have any plans of falling for you or anything -- nothing."

"Teka, plans? You know hindi naman pina-plano yun di ba?"

"Exactly!"

"Then why?"

"I don't know okay?"

"So now what? Sana hindi mo na lang ako sinundan sundan kung alam mo naman palang hindi pwede" tanong ko kay Yeshua habang pinapatay ang yosi sa ashtray

"I'm Sorry Nomad"

Nanatili akong tahimik at nakatingin sa kawalan.

"I'm sorry Nomad, I have to go iniintay na ako ng boyfriend ko sa bahay namin"

Muli kong naramdaman ang lamig na dala ng ihip ng hangin.

"Sir, do you want anything else? Last order na po magsasara na po kami" tanong sa akin ng waiter

tinignan ko papalayo si Yeshua







* * * * *

The story is real. The story per se' is true. But location, setting, time -- everything is a metaphor. Bookstore is a representation of something else. Yung usapan sa coffee shop is also a representation but the feelings the conversation is real. It may not be verbatim but the emotions is ture and genuine. There is Joseph in real life and we both felt that we were brought together by the universe the problem is... its not the right time.

And to you Yeshua, If ever you read this or if you ever encounter this blog and this story I want you to know that I have not been sending you emails not because my words and intentions are not pure or genuine but because now is not the right time to show you how I really feel for you. I know you have a boyfriend and if we want to commit to each other we have to start with a clean slate. We may not be together now but if we really are meant for each other then the universe will not stop in bringing us back together. 

Always remember this Yeshua, The dunes are changed by the wind but the desert never changes.

Sasakyan kita

This post should have included a screen shot of our actual conversation. Actually, ginagawa ko na siya, eh nakita ako ni officemate na ka chikahan ko sabi niya wag daw (I guess medyo sensitive kasi) pero pumayag naman siya ayaw lang niya palagay yung screen shot. So, just to be safe hindi ko na tinuloy pero... hindi ko pwede ituloy ang story coz' it's way too interesting to be ignored.

Officemate: Did you see that girl?

Me: Yes why?

Officemate: Wala lang. Kasi si MercuryGirl nakasabay ni Joko (let's call Guy officemate as Joko since kamuka niya si Joko Diaz and girl na walang wallet as MercuryGirl because obviously..) bumili sa Mercury Drug. Sakto nung magbabayad na siya ng napagtanto niyang wala siyang dalang wallet. So ngayon, ang Joko nagpa "Good Samaritan" sabi niya siya muna magbabayad bayaran na lang sa taas (pagbalik sa Office)

Me: Tapos?

Officemate: Eh nahiya si ate so hindi niya pinabayaran kay Joko.

Me: Yun na yung chika mo?

Officemate: Hindi pa tapos bakla ka! Eh ayun tapos kanina na search na ni ate sa Off Com kung sino si Joko at nag-OC na ng nag OC *she laughs had*

Me: Oh? Anu sabi?

Officemate: Oo te! At mukhang bet niya si Joko te. Wait, pakita ko sayo yung usapan nila sa OC.

Me: Baka akala kasi niya bet siya ni Joko

Officemate: Korek! Eh hindi naman talaga bet ni Joko talagang nagmamagandang loob lang.

Me: Tsaka may asawa't anak na yun noh. Kaya ayokong may nagmamagandang loob sakin eh. Choz!

Officemate: Hahaha! Here's the convo

*insert actual convo*

MercuryGirl: Ah.. nkakamiss din umangkas sa motor. pag nsa prov ako every afternoon my bro would take me for a ride

Joko: Angkas ka saken. Kaso la pala ako extra helmet. Haha!

*back to Me and Officemate*

Me: Oh my God! Ang landi ni ate nakakaloka siya!

Officemate: Di ba? Si Joko din kasi nagpapakain ng sandamakmak na Hopia (Hopia means Hope) Alam mo naman ang lalaki. Grab lang ng grab.

Me: Nakakaloka si ate!

Officemate: I mean sabi ni Joko sinasakyan lang niya si MercuryGirl.

Me: Anu ba yan si Joko eh may landi rin kasi ang mga sagot niya eh

Officemate: Sinasakyan nga ni Joko. Tapos daw pag di na nagre-reply si Joko mag o-OC agad si MercuryGirl ng "busy?" mga ganyan.

Me: Ay huwag! Mami-misinterpret ni MercuryGirl yan.

Officemate: So true!

Me: Pag tumagal tagal pa.. gulo na yan!

Officemate: Korek! At sa tapang nung asawa ni Joko? Hahahaha! Eto pa...

*insert actual convo*

MercuryGirl: I was completely shocked when you step out of line and offered help that was nice of you. haha

*back to Me and Officemate*

Me: Shutangina! Natatawa ako na nalalandian sa kanya. Kala mo ang ganda niya kamuka naman niya si Babachina. Hahaha!

Officemate: Naloka din ako actually

Me: Hindi ko kine-keri si ate tang ina!

Officemate: Eto pa...

*insert actual convo*

Joko: Oo.. la lang paikot ikot lang dito sa malalapit... pahangin lang

MercuryGirl: Ah! Saya naman

Joko: Minsan hiram tayo helmet kay *toot* ikot tayo

MercuryGirl: Oo ba. Hindi ka sumali sa basketball? (May basketball competition kasi sa office)

Joko: Huwag na baka bumilib ka pa sakin ma inlove ka pa. Hahaha!

MercuryGirl: Hahaha! Would it be bad?

Joko: Haha! It's up to you.. Sabi nga ni Anne Curtis go ahead and kiss me... but don't you dare fall in love with me.. haha!

MercuryGirl: Lol! Love is overrated

*back to Me and Officemate*

Me: Oh my god!

Officemate: Tas yun na pala yun. Hahahaha!

Me: Nakakaloka si ate nasho-shock ako sa nababasa ko. Ako nahihiya para kaya MercuryGirl eh.

Officemate: Oo nga eh. Tapos te inaya niya yan magbreak kanina si Joko. Nilibre niya sa Mcdo. King ina nito ni Joko eh.

Me: Hahaha! Shet! Parang baklang kalye.

Officemate: Wahahahahaha!

Me: Bakla pagsabihan mo yan si Joko wag ganun pinaglalaruan niya feelings ni MercuryGirl. Nilibre niya si Joko?

Officemate: Oo te

Me: Kaloka talaga!

Officemate: Eh kaso mo may nakakita sa kanila. Binanatan ngayon si Joko ng namba-babae. Hahahahaha! Tas medyo parang nahimasmasan tong si Joko sa pinaggagawa niya. Hahaha!

Me: Anung sabi ni Joko?

Officemate: Parang tinawanan lang niya sabi niya wala daw yun. Eh kaso teh nasabi naman ni Joko kay MercuryGirl na may anak at jowa siya eh pumu-push pa din si MercuryGirl.

Me: Ay! malakas loob ni ate kasi alam niyang mas palagian silang magkasama ni Joko dahil pang gabi nga tayo.

Officemate: Uwian na yun eh mamaya ang susunod na kabanata

Me: Tapos nung nahimasmasan na anu na nangyari?

Officemate: Bakla wag mo iba-blog yan susuntukin kita!

* * * * *

While making this entry txt ng txt si kyutie instructor from driving school. Kinikilig ako... Yun lang may dalawa na rin siyang anak. Tsk!

Tignan mo nga naman ang pagkakataon

Bon voyage my friend

Sa lahat ng kalokohan

Sa lahat ng lakad

Sa lahat ng alak na nainom

Sa lahat ng pag-aaway

Sa lahat ng kulitan

Sa lahat ng pangarap

Sa lahat ng pagsubok

Sa lahat ng pinag daanan

Sa lahat ng sakit at luha

Sa lahat ng tuwa at ligaya

At sa lahat ng pinagsamahan

Kami pa rin ang inyong nananatiling tunay na kaibigan

Tandaan ninyo,

Kami ang naghatid sa inyo paalis

Kami din ang susundo sa inyong pagbabalik

Salamat sa anim na taong (and still counting) pagkakaibigan

Mami-miss ko kayong dalawa

Hinding hindi ko malilimutan ang huling 48 oras na magkakasama tayo mula Manila hanggang Tagayaty

Na saraduhan man tayo ng Leslie's at Starbucks :p

Hanggang sa Muli Laisel (Edsel & Laila)

Chance Encounters: Everything is a Metaphor 2

Hinihintay ko siya sa labas ng Starbucks sa 6750 sa Glorietta. Lumipat kami ng pwesto mula sa The Fort papunta dito sa Glorietta. naisip ko kasing hindi na lang ako sasama sa mga kaibigan ko kaya lumipat kami para hindi nila ako makita. Sinipat ko siya ng tingin mula sa loob. Tinanong ko ang sarili ko anu bang ginagawa ko? bat ba ako sumama sa hindi ko naman kilala? Well, interesting naman kasi siya eh... pero kahit na. Tapos nagsinungaling pa ako sa mga kaibigan ko at hindi na tumuloy sa weekly catch up namin para lang sa lalaking hindi ko naman kilala. Tumunog ang cellphone ko. Tinatawagan na ako ni Ronald. Hindi ko sinagot at hinayaan na lang na mag-ring ang phone ko. Tumingin uli ako sa loob kung saan siya nakatayo habang hinihintay ang order namin. Napalingon siya sa akin hawak hawak ang Venti Caramel Frappe (Yan lang lagi kong order sa Starbucks) at Venti  Green Tea Frappe. Itinaas niya ito para ipakita sa akin at ngumiti. Jusko! Ang charming naman nitong lalaking to!

"Caramel venti frappe for Nomad" pabiro niya habang inaabot ang kape sa akin. "Coffee based right?" tanong niya. Tumango ako. Umupo siya sa harap ko.

Malamig ang simoy ng hangin. Kakaunti ang tao sa Starbucks ng mga oras na iyon. Kami lang ang nasa labas. Sarado na rin ang mall at pailan-ilan lang ang dumadaan sa harap.

"So... aside from Murakami who else do you read?" Tanong ko sa kanya. Natawa siya ng malakas. Napa kunot ang noo ko. Hindi ko maintindihan kung bat siya natawa. Inisip ko bigla kung wrong grammar ba ko pero hindi naman.

"Bat ka tumawa?" Tanong ko sa kanya

"Do you really want to talk about books?" Tanong niya pabalik sa akin

"Huh? I don't understand. I thought you want to talk about books kaya you invited me for a coffee?"  tanong ko sa kanya habang binubuksan ang isang kalahating kaha ng Marlboro black.

"Hahaha! Ikaw?" lumapit siya sa akin ng marahan "Anu sa tingin mo ang dahilan?" at sabay nagpungay ang kanyang mga mata.

"Kelangan pumupungay ang mata? Hahaha!" tukso ko sa kanya habang binabato ng maliit na papel na nanggaling sa Marlboro black. "Tigilan mo nga akow!" at sabay nagpakyut sa kanya. Natawa siya ng malakas.

"Kala ko kasi naintindihan mo na ang mga actions ko towards you simula pa lang noong nasa bookstore tayo" paliwanag niya

"Alam mo...." nabigla ako "Ano nga pala name mo?"

"Ay oo nga pala." Iniabot niya ang kamay niya sa akin "My name is Yeshua" pakilala niya.

"Yeshua?" tanong ko habang nakatingin sa mga kamay niya. Ayaw ko sanang abutin yung kamay niya dahil medyo na conscious ako sa place. Ayoko kasi sanang malaman ng iba na kakakilala pa lang namin. Ewan pero conscious ako sa ganun eh.

"Yes. Yeshua" ang sambit niya ng nakangiti. Leche to ngiti ng ngiti sarap halikan. Choz! Ang pula pula kasi ng labi mayaman sa lips na candy.

"Yeshua as in Joseph in english?" tanong ko habang nagsisindi ng yosi. Tumango siya agad.

"So anu real name mo? Yung hebrew o yung english?"

"Yung english pero I prefer hebrew para unique. So alam mo palang english translation ng Yeshua ang Joseph?" tanong niya. tumango naman ako at oo maraming tanguan ang nangyari nung gabing yon.

"You consistently surprise me with your knowledge huh" sambit niya. Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. Loko to ah anu ko shonga?

"Bakit mukha ba kong shunga sayo?"

"Di, hindi naman sa ganun pero most people kasi hindi alam na translation ng Yeshua ang Joseph."

"Ang arte mo naman kasi may pa-Yeshua Yeshua ka pang nalalaman diyan. Pero I like it. Ang cool and unique and sosyal banggitin ng name mo" natawa siya ng malakas.

"How about you? What's your name?" tanong niya sa akin matapos humigop ng green tea frappe niya.

"Nomad" sagot ko

"Hhhmm.. what a pretty name" sabi niya

"Chosera!" biro ko sa kanya at natawa naman siya.

Kwentuhan lang kami ng kwentuhan ng gabing iyon. Halos hindi na nga namin napapansin ang oras. Matapos pa ang ilang oras iba na ang nararamdaman ko sa kanya. May connection kami ang sambit ko sa sarili ko. Sa lahat ng mga ka-date ko ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong bond at connection sa isang stranger. Chemistry kung tawagin ng iba. Nakakaaliw siyang kausap. Bawat bato niya ng salita ay kasunod naman ng pangugusap na galing sa akin. Ibig sabihin ay no dull moments kami. Walang and-there-was-silence na naganap sa pagitan namin. Wala ring anghel na dumaan sa amin. Aktibo kaming dalawa sa lahat ng mga bagay na pinaguusapan namin. Para bang sa bawat kwento ko nakakarelate siya at ganun din naman ako sa kanya. Bihira mangyari sa akin ang ganito. Naalala ko tuloy ang sinabi ni Paolo Coelho sa The Alchemist.

What I felt at that moment was, I was in the presence of my soul mate. It was the language of the world. It requires no explanation nor reason. It's like the universe conspires and brought us together. I was certain more than anything in this world. I had been told by friends consistently that I have to really know the person first before becoming committed.

"But people who felt that way had never learned the universal language" Yeshua said

"You felt it? You felt the same way?" tanong ko sa kanya.

Ubos na ang aming mga frappe. Mas lalong kumonti ang tao sa Starbucks. Kami na lang ang nasa labas at isang lalaking medyo may katandaan ang nasa loob habang nagta-type sa kanyang laptop. Malamig pa rin ang simoy ng haning but everything seems so perfect. Parang pakiramdam ko tama ang desisyon kong hindi sumama sa weekend catch up at piniling makasama siya.

"I did" sagot niya. Pinagmasdan ko ang mga mata niya. Kitang kita ko ang sincerity sa sinasabi niya. Hindi ako makapaniwalang ramdam din niya ang nararamdaman ko. Halos lumundag ako sa tuwa. Ngunit kita ko din ang lungkot sa mga mukha niya. Malalim ang iniisip niya na para bang mayroon siyang pinag-aalala.

"Because when you know that universal language, its easy to understand that someone in the world awaits you, and when two such people encounter each other the past and the future becomes unimportant. Yan ang sabi ni Paolo Coelho" paliwanag ko sa kanya "Its just you and me and this moment." patuloy ko

"The Alchemist yan ah. Mukhang malaki ang impluwensya sayo ni Paolo Coelho ah. You have too much Paolo Coelho in you" sabi niya

"Siyempre. Effective siya sa akin eh sabi nga niya a great writer affects readers and change their lives" paliwanag ko

"Kung napansin mo. Para tayong pinagtapo talaga. Lahat ng mga naranasan mo naranasan ko din. And you see ramdam mo din yung sinasabi ko. It's like our souls talking hindi tayo. If you dig deeper you'll see that the universe open up its horizons. Kahit wala pa kong sinasabi kung ang ang nararamdaman ko para sayo pero naramdaman mo din you. You felt the same way I do" patuloy ko

Natahimik siya bigla. kita ko ang lungkot na bumabalot sa mukha niya.

Yumuko siya

"See this?" Iniabot sa akin ni Yeshua ang phone niya

Nagimbal ako

Bigla akong nanlamig at napansing wala na palang ibang tao.

Saka ko napansin na tahimik at malungkot ang kapaligiran






Itutuloy...

Everything is a Metaphor

Nakilala ko siya sa fully booked sa The Fort. Akala ko nga noong una callboy siya pansin ko kasing lahat ng book section na pinupuntahan ko sumusunod siya. Sabi ko nga sa sarili ko 'anu bang trip nito' yun pala pareho kami ng genre ng books na binabasa. Meron pala kaming something in common at sa pag daloy ng panahon nalaman kong hindi lang pala iyon ang pagkakapareho namin.

Narinig ko ang bulong ng universal language. Ang soul of the world.

At siya ang bigay nila sa akin.

* * * * * *

"You read Murakami as well?" Tanong niya sa akin

"Yeah!" Sagot ko ng nakatungo habang pinagmamasdan ang cover ng libro.

"Ang maganda kay Murakami eh malalim siyang mag isip pero hindi malalim na salita ang mga gamit" sambit niya "plus magaling pa siyang mag describe ng mga events and situation with the appropriate emotions" patuloy niya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko dahil na-intriga ako sa sinabi niya. Mukang gamay na niya ang style ni Murakami. Halatang puro libro ni Murakami ang binabasa niya. Tumingin ako sa kanya. Noon ko napansin ang itsura niya. Gwapo siya. Singkit at makinis ang muka. Kitang kita din ang Adam's apple niya na nagpadagdag sa aura niyang lalaking-lalaki. Geek ang itsura niya dahil sa salamin niya. Geek na boy next door ang approach. Naka white polo shirt and chinos na brown. May suot suot na backpack na color black at hawak hawak na organizer. Maganda ang kanyang katawan at may katangkaran. Kayumanggi ang kutis niya. Hindi maputi hindi rin maitim. Pilipinong pilipino.

"I bet you always read his books?" sagot ko sa kanya

"Yup" sagot niya habang nakatingin sa librong hawak ko. binasa niya ang title "Kaflka on the shore. Hhhhmmmm... maganda yan. May mga philosophical approach diyan si Murakami tsaka umpisa pa lang makukuha na niya attention mo dahil interesting yung mga nangyayari." paliwanag niya.

"Ah talaga? I dunno eh first time ko kasi magbasa ng Murakami" 

"Chance encounters are what keep us going" sambit niya

"Sorry?" tanong ko ng nakakunot ang noo

"Ah. Isa yan sa mga natandaan kong sinabi ni Murakami diyan sa Kafka on the shore. Chance encounters. like.... this?" ngumit siya sa akin na kagat kagat ang labi. Ang ganda ng ngiti niya. Ang sarap niyang pagmasdan ng nakangiti. Napansin niya atang natutulala na ako sa kanya kaya napa oo na lang ako at tumawa.

"Are you gonna buy that? I'm sure you won't regret it" tanog niya

"Sold!" ang sagot ko na lamang sa kanya.

"Hahahaha! Sorry ah hard selling ba ko? Maganda kasi yan. Oh sige kung after mo basahin tapos hindi ka nagandahan I'll treat you dinner and movie" paanyaya niya.

"Huh? Paano? Ngayon ko na tatapusin?" sagot ko na may halong pagkagulat.

"Haha! Silly. Siyempre hindi. Eto, here's my number" kumuha siya ng kapirasong papel at lapis galing sa hawak hawak niyang organizer at iniabot sa akin. "Ayan. Call me or txt me kapag natapos mo na. I would love to hear your thoughts"

"Iba rin pala style mo sa pagbibigay ng number ah" pabiro ko

"Hahahaha! medyo halata ba?" tanong niya sa akin habang natatawa.

"Medyo" tukso ko

"Nagmamadali ka ba?" tanong niya sa akin habang naglalakad kami papuntang cashier. Ay jusko sana hindi na matapos tong paglalakad na to papunta sa cashier.

"Not really. Actually imi-meet ko ang mga friends ko but I guess I was too early kaya dumaan muna ako dito" paliwanag ko sa kanya bitbit ang libro habang nakapila sa cashier.

"Great! Wanna have some coffee?" pa-anyaya niya




Itutuloy...

That Glitch: Separation Anxiety

I've been quiet and lonely this past few days. Lagi akong walang gana, malungkot at walang buhay. Parang papel na sabay lang sa ihip ng hangin. Lungkot na lungkot talaga ako sa mga nangyayari. Gusto ko sanang umiyak ng malakas. Yung ngumawa ng malakas. Malakas na malakas. Yung mapapagod na lang ako kakaiyak. Yung magkaka sore eyes ako kakaiyak. Sarap siguro nun sa pakiramdam. Malamang pagkatapos nun wala na kong mararamdaman. Manhid na uli ako at kaya ko na uli harapin ang buhay. Bakit ko gusto umiyak? Iniiwan na nila akong lahat. Isa isa na silang nag mo-move on sa mga buhay nila at ako ang naiiwan. 

Two years ago, my best friend told me she's pregnant. At that time, I already knew she's gonna leave me. She's now starting to build her own family. I know it's selfish pero nakaramdam ako ng selos. Alam kong mababawasan na ang oras niya sa akin. Alam kong mawawalan na siya ng time sa akin. Kung dati, every week akong nag sleepover sa kanila ngayon hindi na pwede. Nakakahiya naman kung matutulog pa ako dun kasama ng anak at asawa niya. Noon, hindi ko pa ramdam ang paglumpay ng communication namin pero ngayon ramdam na ramdam ko na. Wala na akong best friend.

Almost two years ago, dalawa sa barkada ko simula college ang umalis patungong Dubai for greener pastures. Gaya ng dati, in denial ako sa pag alis nila. Tapang tapangan pa ako noon na kahit umalis pa silang lahat kaya kong mabuhay mag isa. 

One year ago, isa sa barkada ko nung college ang nabuntis.Isa siya sa mga pinaka ka-close ko sa barkada. Babaeng bakla kasi siya. Halos lahat naku-kwento ko sa kanya pati mga sexcapades ko alam niya. At sa sobrang close namin umiihi siya sa harap ko. Kunwari nasa CR ako ng bahay ng friend nagsasalamin papasok yun tas uupo na lang sa bowl at iihi tas ako naman sisigawan ko siya at mumurahin ng kung anu-anong mura. Ganun kami ka-close. Pero sa nangyari sa kanya ngayon malamang alam ko na ang ibig sabihin nito. Hindi ko na din siya masyado mararamdaman. Siyempre mas uunahin niya ang anak niya kesa naman sa paglabas labas at pagkikita naming magkakaibigan di ba. Noong mga oras na iyon, medyo weak na ako. Napapagtanto ko ng unti unti na silang nawawala sa akin pero being resilient as me, hindi ako nagpakita ng weakness. Alam kong kaya ko.

This month, isa na naman sa barkada ko nung college ang aalis na papunta ng Dubai kasama ang boyfriend niya for greener pastures uli. Lintek! na greener pastures yan eh puro naman buhangin sa Dubai wala naman green dun. Sa mga kabarkada ko nung college apat na lang kaming natitira. Yung isa sobrang busy sa pagiging dealer sa RW so tatlo na lang kaming madalas magkita kita tapos ngayon aalis pa yung isa kaya dalawa na lang kami. Nakakaiyak kasi sila na lang yung tinuturing kong pamilya bilang hindi naman ako close sa mga kapatid ko.

This past few weeks, two person that I met from "somewhere" left me. The first person left me because he said I deserve someone better (duh?!) Second person (SexyGirl) all of a sudden stopped communicating with me for no apparent reason and for god-knows-I-don't-know-until-when. Etong dalawang taong to ang madalas ko makausap this past few weeks. Sila ang sumasalo sa akin ngayong hindi na ako masyado nakikipag kita sa mga kaibigan ko. Sila na lang natitira sa akin tapos nawala pa.

Meron pa naman akong natitirang isa pang circle of friends puro naman sila beki. Kaya lang ganun din ang nangyayari sa amin. Yung isa nasa Singapore na yung isa may jowa ngayon kaya lahat ng time niya nasa jowa niya ngayon. Yung isa naman kaka-promote lang bilang assistant director. Remember Ronald? Kaya busy na siya sa trabaho at madalang na rin magparamdam. Yung isa naman busy sa pag aaral. kumuha kasi uli siya ng kursong fashion design. Tapos yung isa lumipat na sa Paranaque masyado na siyang malayo sa amin kaya hindi na rin siya madalas nakakasama.

You might think na bakit sa kanila na lang umiikot ang mundo ko. Isa lang masasabi ko. Sila ang buhay ko. Sila ang kasama ko habang lumalaki ako. Ang mga barkada ko ang kasama ko (cliche' as it may sound) pero sila ang kasama ko pag malungkot at masaya ako. Malalim ang naging pundasyon namin. Marami na din kaming napagdaanan kaya ganun na lang sila ka importante sa akin. Sila ang humubog sa pagkatao ko. Sila ang nag-tama ng mga mali ko. Sila ang nagmistulang tatay ko. Sila ang pamilya ko.

And now, I'm fucking depressed! Lahat sila iniiwan ako. Lahat sila nag mo-move on na. Lahat sila isinasakatuparan na ang mga plano nila sa buhay samantalang ako-- heto, stagnant. Sobrang apektado ako sa mga nangyayari sa buhay ko ngayon. Ang sama sama ng loob ko. 

"I believed the universe wants to be noticed. I think the universe is inprobably biased toward the consciousness, that it rewards intelligence in part because the universe enjoys its elegance being observed. And who am I, living in the middle of history, to tell the universe that it-or my observation of it-- is temporary?" - John Green; The Fault in our Stars

* * * * * * 

Hindi talaga ako dapat nang gumawa pa ng blog entry dahil I promised to "someone" na ititigil ko na ang pagba-blog to prove him something... kaya lang, first love ko talaga ito eh. Hindi ko mapigilan talaga ang mag sulat. nagsisilbi kasi itong hingahan ko. Bukod sa mga kaibigan ko, sa blog ako nakikipag kwentuhan. Kaya sayo "someone" huwag mo sanang isipin na hindi ako seryoso sa mga sinabi ko sayo. Totoong lahat ng iyon. Alam mo yan dahil ikaw mismo naramdaman din yon. Sana lang maintindihan mo ang pagmamahal ko sa pagsusulat. *smile*

Untitled

I am a creative blockage. 

An end to invention

I stare at my screen for hours, 

keep typing then erasing then stare again until Angry birds call up to me.

I am dead

My brain stopped thinking

I'm off track

My fervor of spirit had gone out

When you're gone... I'm suddenly uninspired

I'm lost for words.

I'm out of ideas.

My creative juices had dried

My soul is nowhere to be found

I'm unmotivated

I'm bromidic

I lost my passion.

I lost my credo in it's essence of nature.

Oh! God of Literature

Please steer me back

Back to where I was

Someday

"There will always be more questions. Every answer leads to more questions. The only way to survive is to let them go."

 - Every day; David Levithan

Purple pills

"Here! take this" he said

"You said you want to forget everything. This, my friend will help you get through all the pain" he continued.

I was really nervous. My hands are cold and numb and started to have tremors. Sweat starts to fall from my forehead.

"C'mon take it. Don't worry its fine. It'll make you feel better I promise"

I slowly glanced at him and wipe my forehead. His eyes was convincing. He handed me a single piece of purple pill.

"Here! Go on. take it! Sabi mo gusto mo siya makalimutan di ba? Bilis! inumin mo na yan tapos pasok na tayo sa loob" he said.

I took the pill and looked at it for a moment. I saw a lot of things. The pill served as a portal back to where I was when I was broken. I heard all the hurtful things he said. My heart was pounding so fast. I was upset. I was angry. I was in rage. 

"Oh eto tubig." he handed me a bottle of water. I took a sip.

"Gaano ba to katagal? Tsaka magkano ba to?" I asked him while holding the bottle of water he gave me. 

"There are thousands of different types of these pills. Some last an hour to 10 hours. But the more you take it, the more pills you need in one night. The one I gave you lasts for 2 hours tops. 1,500 lang yan pero dahil first time mo sige 1,200 na lang" he said

"What's this called?" I asked him

"E tawag diyan pare. Astig yan! Yan kasi ang pinaka mabilis ang effect" he explained "Dala mo ba yung sinabi ko?" he continued.

I showed him my shades. 

"Suotin mo lang yan baka mahalata tayo mamaya na bangag ka" he explained

He put his arms around my shoulder and accompanied me inside.

"Uso yang 'E' sa mga ganitong rave party. huwag kang magalala harmless ka diyan." he said.

"Harmless?" I asked him

"Oo harmless. Wala naman kasing hallucination stage yan puro sensation lang. You'll be extra sensitive to external stimuli pero walang hallucinations walang mga boses na mag uutos sayo ng kung anu ano kagaya ng sa diamonds at meth" he explained

"Oh basta tandaan mo inom lang ng inom ng tubig ah. You have to hydrate yourself from time to time." he whispered. "First 30 minutes you'll feel tingling sensation sa mga kamay mo tapos lalamigin ka kaya dapat sayaw ka lang ng sayaw. Inom lang ng inom ng tubig mas okay kung orange juice pampahaba ng effect. Cool pare! Tapos nguya ka ng nguya kaya heto" he handed me a gum. "Yan ang nguyain mo."

I looked around. Everyone is hyped and has their own space in their own worlds. They are in their mystic self-transcendence. Its an underground full of people in their state of intense excitement. 

"Oh. drink this" he handed me a beer in a red plastic cup. 

"Hindi ako nag bi-beer eh. May Vodka sprite ba? or kahit T ice na lang?" I asked

"Teka, diyan ka lang ah" he said then headed straight to the bar and asked for a bottle of Tanduay ice. "Oh.."

I started dancing in a slow pace. After a minute or two I can now feel the drug sinking in. My hands are sweating and tingling. My skin is super sensitive to temperature. I was cold. 

"Isayaw mo yan para uminit ka" he said while wrapping his arms around my waist and pulled me closer to him. I felt his body heat. It felt really really nice. I hugged him so tight while dancing. Aaaaahh ang sarap sa pakiramdam. Ang sarap ng feeling pag dumidikit siya sa balat ko. Para akong dahang dahang kinikiliti. Aaaaahhh sarap pare. Sinuot ko na ang shades na dala ko.

He then started kissing me. Ibang sensation ang naramdaman ko. Parang kinukuryente ang dila ko pababa sa aking spine tapos hihmasin pa niya ang braso ko dagdag sensation na naman. Para akong makahiya, konting hawak konting hipo titiklop.  Iba na rin ang dating ng music sa tenga ko. Para kang unti unting lumulutang lalo na sa part na puro instruments lang maririning mo at malalakas na bass. Hype na hype na din ako. Everything feels so right. It feels so good. Heaven ika nga. Parang lahat tama walang mali. Lahat ng tao kilala mo at kaibigan mo. Lahat sila pamilyar sayo. Lahat sila masaya pati ikaw masaya. Aaaaaahhh life is good shet!

Yung strobe lights naman iba na rin. Ang sarap hawakan. Ang sarap abutin. Pinaglalaruan ng strobe lights ang mga mata ko. Sa bawat kilos nito hindi ko mapigilang sundan ang galaw nito tapos para kang hini-hypnotize ng strobe lights. Yung para bang kakatitig mo ng matagal eh mapupunta ka na sa ibang demensyon. At ang saya saya sa demensyon na yun. Masarap ang feeling. Aaaaahhh sarep pare. Ibang klase. Kakaiba talaga. Kapag pinagsama mo lahat; ang ilaw, ang touch, music, ang bass ang halik at haplos niya aaaaahhh overload sensation. Parang ayaw mo ng matapos. Sayaw lang. Sayaw lang ng sayaw. Sayaw kasama siya. Pa yakap ka pa. Life is good! Shet! Taena ang sarap tsong! Life is good! Walang problema life is good. Para akong si Miley Cyrus dikit ng dikit sa kanya. Dila ng dila sa leeg niya. Taena! I can get used to this. Sarap pare. Gusto ko araw araw ganito. Ang sarap sarap ng pakiramdam. Ang gaan gaan ng pakiramdam mo and you really feel good about yourself. Feeling ko ang gwapo at ang macho ko. Hinila ko ulit siya papalapit sakin. Hinalikan ko siya. Taena talaga kakaiba ang pakiramdam. Nakakakuryente na nakakakiliti. Nakakaadik. Ang sarap ng mga nararamdaman ko. Lahat ng tao sayaw lang ng sayaw. Wala kaming mga problema. Walang sakit puro saya. taena ang sarap pare!

Masarap talaga pare! Ayaw mong huminto kaka sayaw. Sige! Sayaw lang. Party lang ng party.

..........

Bumababa na ang sensations... pati ang energy ko. anung nangyayari? Hindi ako mapakali. Nanginginig ako. Nagpapawis ang aking mga kamay. I felt dizzy. I was hungry for more. Gusto ko pa. Gusto ko pa. Ayaw ko matapos. Gusto ko laging ganun. Walang problema. Lahat masaya lang. Lahat masaya. 

"Hey!" he said while tapping my cheeks

"Hey! Hey! Are you okay?" he asked me

I opened my eyes. I was blinded by the light from the windows. I was not in my bed. I was half naked. My head starts to throb. I felt dizzy. My hands are numb and cold. I looked around me and noticed that this is not my house. Where am I? From the interior, looks like I'm in a condo unit. I saw him walk towards the kitchen. I smell the aroma of coffee. 

I got up and head to the table near the bed. 

I searched for my phone. opened and navigated it straight to the inbox.

I saw his name "N***" and read our last conversation from the thread but no new message from him

I felt my head throb again

.........

but more than anything else

I can still feel the pain in my heart. 

Then I cried

Frozen Ground: A not so epic review

Disclaimer: Pictures of some scenes of this film was posted in this review that can spoil the movie. If you haven't seen it yet, I advise you to skip reading this post otherwise, take the risk.

The Frozen Ground was a less thrilling and a less suspense "suspense-thriller" movie. A true story photo play of an Alaska state trooper partners with a young woman who escaped the clutches of a famous serial killer during the 80's. A weak version of Jeremy Renner's Dahmer and a same game of Craigslist Joe.

TECHNICALITIES

If there is something remarkable about the movie is its shaky-unstable-scatterbrained powerful camera shot angles that suited each scenes and made the movie more intense and convincing. A clever style of delivering and manifesting tension that is essential in a suspense thriller movie. However, camera shots alone are not enough to create an efficient and effective screenplay. Colors used are very appropriate to set the mood in each scenes. The start was strong as it will provoke your curiosity. Costume design is ineffective that I almost forgot that the story was set in 1980's. If it weren't because of the gadgets used I would've forgotten it. Musical scoring was utterly impeccable. 

PLOT

The story was fine. I guess it would have been better if the torture scenes had been more bloody and brutal just like in the movie Dahmer which (this film) have the same genre. Dahmer made it stronger, violent, more powerful and more intense by making the torture scenes more traumatic and more agonizing. Climax was really intense though.

METHOD OF ACTING

One disadvantage of being an award winning actor is that expectations are higher in each movie you make. Nicholas Cage was a lil bit off for me.His acting throughout the film was bland that I felt like I'd seen this before. It feels like he was already in a stagnant stage. His style and attacks never changes, from Knowing to City of Angles to World Trade Center to National Treasure: book of secrets; It never changes. Vanessa Hudgens was.... well, fine. In another way, John Cusack was really a brilliant actor. He was riveting and surprisingly unpretentious. He is natural. I love how he manage to sustain and be consistent in his role. He never dropped even in a single minute, he never dropped his character as a psycho serial killer. The way he delivered his lines were remarkably powerful and original. And his eyes was so compelling and strong during the confrontation scene (climax) that it made me really focused and nervous at the same time. I wouldn't be surprised if John Cusack got a nomination for best actor in the next Academy Awards for this role. 

Some Remarkable lines from John Cusack.

"You think you can threaten me? You think you know who I am?"

"You little cunt!"

"I should've killed you when I had the chance"

All in all, The Frozen Ground was just another unremarkable-just-passing-by-suspense-thriller-movie that is deadening and weak. If it weren't because of John Cusack and Vanessa Hudgens' rebellious role this would be less interesting and less appealing.

Rotten tomatoes gave them a 58% ratings while IMDb scored them 6.2, 

Me on the other hand will score them 7.